اهداف این مقاله بازآموزی: این مقاله مورد استفاده پزشکان عمومی، دستیاران اعصاب و متخصصان روانپزشکی خواهد بود.پزشک با مطالعه این مقاله به صرع و انواع آن آگاهی پیدا می کند، مورد استفاده داروهای ضد صرع قدیم و جدید و بویژه عوارض آنها را فرا می گیرد و چگونگی برخوردار با بیمار و اقداماتی که برای هر بیمار صرعی لازم است انجام شود را می آموزد. با مطالعه دقیق این مقاله مخاطب باید بتواند همه سوالات مطرح شده را پاسخ درست بدهد.

زمینه و هدف: صرع یک اختلال نورولوژیک شایع است که بیش از 50 میلیون نفر از افراد جهان به آن مبتلا هستند. علی رغم وجود تلاش های بسیار و وفور داروهای متنوع ضد تشنج، هنوز 30 درصد از افراد مبتلا به صرع درمان نشده اند. لذا جامعه پزشکی به دنبال راهی جهت کنترل و مقابله با این بیماری است. بیومارکر یک شاخص عینی و قابل اندازه گیری است که می تواند مشخص کننده شرایط فیزیولوژیک و پاتولوژیک باشد و اخیراً در بیماری صرع موردتوجه قرار گرفته است. بیومارکر صرع شاخصی است که می تواند درزمینهٔ پیشگویی بیماری، تشخیص و شدت آن و حتی بررسی اثرات داروها مورداستفاده قرار گیرد. هدف از این مطالعه معرفی مؤثرترین بیومارکرهای متابولیکی، ساختاری، الکتروفیزیولوژی و ژنتیکی است. نتیجه گیری: توانایی بیومارکرها در تشخیص و اثربخشی داروها همواره قابل توجه بوده است. با توجه به اینکه بیماری صرع طیفی از علائم بالینی را شامل شده و انواع مختلفی دارد لذا بیومارکرهای معرفی شده در این بیماری از تنوع و فراوانی بسیاری برخوردار است. در میان طیف گسترده بیومارکرهای معرفی شده، بیومارکرهای ساختاری نظیر تصویربرداری و الکتروفیزیولوژی مانند ثبت امواج مغزی ازجمله پرکاربردترین بیومارکرها به شمار می آیند. این شواهد لزوم مطالعات بیشتر به منظور دستیابی به بیومارکرهای پرکاربرد را پیشنهاد می نماید.

زمینه و هدف: صرع یک بیماری مزمن غیرواگیر عصبی است. مشخصه آن تشنج های مکرر است، که دوره های کوتاهی از حرکات غیرارادی در بخشی از بدن (جزئی) یا کل بدن را درگیر می کند و گاهی اوقات با از دست دادن هوشیاری همراه است. تقریباً 80٪,افراد مبتلا به صرع در کشورهایی با درآمد کم و متوسط زندگی می کنند. تخمین زده می شود که در صورت تشخیص و درمان صحیح، تا 70 درصد از افراد مبتلا به صرع می توانند بدون تشنج زندگی کنند. خطر مرگ زودرس در افراد مبتلا به صرع تا سه برابر بیشتر از افراد عادی است. سه چهارم افراد مبتلا به صرع که در کشورهای کم درآمد زندگی می کنند، درمان مورد نیاز را دریافت نمی کنند. نتیجه گیری: با توجه به افزایش آمار صرع در ایران و جهان و مشکلات فرهنگی و اجتماعی افراد مبتلا به صرع، لزوم اطلاع-رسانی و فرهنگ سازی درباره واقعیت این بیماری احساس می شود. در این مقاله، ابتدا ضمن تعریف صرع و تشنج، تاریخچه و اهمیت بیماری مورد بررسی قرار می گیرد. سپس، علل صرع، انواع ییماری و عوارض اجتماعی آن معرفی می شوند. سرانجام، روش های درمان صرع و اپیدمیولوژی آن به صورت خلاصه مورد بررسی قرار می گیرد.

زمینه و اهداف: میزان آگاهی بیماران مبتلا به صرع از بیماری خود، یک اصل ضروری در درمان آنهاست. مطالعات انجام گرفته در این زمینه، بسیار اندک هستند. در این جا، اولین مطالعه در کلینیک صرع بیمارستان رازی تبریز راجع به میزان آگاهی بیماران ایرانی مبتلا به صرع از بیماری خود گزارش می شود.روش کار: برای انجام مطالعه، 750 بیمار با سن بالای 15 سال انتخاب شدند. روش جمع آوری داده ها، پرسش نامه استاندارد شده (Epilepsy patients knowledge questionnair) دانشگاه اوهایو بود که حاوی اجزای دموگرافیک و آگاهی بیماران از تعریف تشنج، نوع و مقدار داروهای مصرفی، نحوه برخورد با عوارض داروها و عوامل افزاینده و یا کاهنده تشنج و جوانب قانونی رانندگی و استخدامی مبتلایان به صرع بود. پس از جمع آوری اطلاعات که به طریق مصاحبه با بیماران و درج اطلاعات انجام گرفت، محاسبات آماری با استفاده از نرم افزار EP16 برای بررسی میزان آگاهی بیماران و رابطه آن با سن، جنس، میزان تحصیلات و سال های ابتلا به صرع، مورد ارزیابی قرار گرفت.یافته ها: اهم نتایج حاصله عبارت اند از: در 750 بیمار مورد بررسی (280 مورد مونث و 470 مورد مذکر) سن و تعداد متوسط سال های با صرع، به ترتیب 10+32 و 10+12 سال بود. تعداد سال های باصرع و سن بیماران، در میزان آگاهی آنها تاثیری نداشت (P<0.01, r=0.2) میزان تحصیلات (P<0.01, r=0.2) و جنسیت P<0.01) آگاهی بیماران مذکر در مقایسه بیشتر بود( عوامل موثری در آگاهی بیماران بودند. بیست درصد افراد، صرع را یک اختلال مغزی می دانستند. سی و هشت درصد افراد می دانستند که عوامل افزاینده تشنج چه مواردی هستند. پایین ترین نمرات مربوط به سوال های طرز برخورد با عوارض دارویی و زمان مناسب قطع داروهای ضد تشنج بود. (فقط 5 درصد افراد آگاهی کافی داشتند). چهل درصد بیماران، از خطرات رانندگی افراد مصروع آگاه بودند. به طور کلی، سطح آگاهی بیماران پایین بود.بحث و نتیجه گیری: بیماران مبتلا به صرع از بیماری خود آگاهی کافی ندارند و این مساله روی پذیرش آنها برای دریافت درمان مناسب، کاهش آسیب های ضمن بروز حمله و در کل، روی پیشگیری و درمان حملات تشنجی تاثیر بسزایی دارد. بنابراین، افزایش سطح آگاهی آنها یک ضرورت است، به خصوص لازم است در مورد اینکه چگونه از آسیب های وارده ضمن حمله جلوگیری کنند، با عوارض دارویی چگونه برخورد کنند و تا چه زمانی باید درمان ضد تشنج را ادامه دهند، همچنین راجع به ملاحظات قانونی رانندگی و اشتغال به حرف مختلف، آگاهی کافی به دست آورند.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (pdf) مراجعه فرمایید.